مرکز رشد فناوری سلامت

مدیرعامل: دکتر حسین همتی  

توضیح: ایسکمی تهدید کننده اندام ( CLI) نشاندهنده مرحله نهایی بیمار شریانی محیطی ( PAD) می باشد. CLI توسط آترواسکلروز ایجاد شده و قویاً با سیگار کشیدن و DM مرتبط می باشد. PAD منجر به تقریباً 1000- 500 مورد جدید CLI در میلیون نفر در هر سال شده و مردان سه برابر زنان درگیر می شوند. ریواسکولاریزاسیون درمان اصلی بوده و علیرغم درمان های پیشرفته هم در نوع باز و هم در اندوواسکولر، بسیاری از بیماران درمان درستی ندارند. این واقعیت که در حدود 1/3 افراد مبتلا به CLI بیمارانی هستند که هیچ انتخاب درمانی نداشته و 30% از بیماران مبتلا به CLI باید دچار آمپوتاسیون شوند، نشان می دهد که این بیماری، بسیار جدی می باشد. چون هیچ گونه درمان مستقیمی وجود ندارد. حال با توجه به مطالعات انجام گرفته در زمینه سلول درمانی و استفاده از سلول های بنیادی مشتق از بند ناف در درمان CLI و راهکارهای صورت گرفته در خصوص بهبود و افزایش بقا و کارایی سلول های پیوندشده هدف غایی این مطالعه مقایسه اثرات پیوند سلول های بنیادی مشتق از بند ناف در بیماران مبتلا به CLI می¬باشد. امید است که اطلاعات منتج از این مطالعه، زمینه را برای طراحی فازهای بعدی کارآزمایی بالینی و استفاده بالینی این سلول ها فراهم نموده و در نهایت به درمان CLI و افزایش میزان عدم آمپوتاسیون و حفظ اندام کمک نماید. خلاصه روش اجرا: در مطالعه حاضر، سلول های بنیادی مشتق از بند ناف در فاز یک کارآزملیی بالینی تعریف شده و طی چهار دوز از پیش تعیین شده معمولاً در محل بیماری مثل سگمان عروقی دچار انسداد در CLI تزریق صورت می گیرد. پیگری در 1 و 3 و 6 ماه و سپس سالیانه صورت خواهد گرفت. در نهایت بررسی از نظر بهبود زخم، تسکین درد در حالت استراحت، بهبودی در لنگش، تقویت شکل گیری کولترال ها در تصویربرداری و بهبود کیفیت زندگی در بیماران CLI می باشد.

مدیرعامل: دکتر حسین همتی  

توضیح:

مدیرعامل: دکتر مجتبی هدایتی  

توضیح: پیل‌های سوختی میکروبی از واسطه‌های غیرآلی برای ضربه زدن به زنجیره انتقال الکترون سلول‌ها و الکترون‌های کانال تولید شده استفاده می‌کنند. واسطه از غشاهای لیپیدی سلولی و غشای خارجی باکتری عبور می کند. سپس شروع به آزاد کردن الکترون از زنجیره انتقال الکترون می کند که معمولاً توسط اکسیژن یا سایر واسطه ها گرفته می شود.واسطه ای که اکنون کاهش یافته است از سلول مملو از الکترون خارج می شود. این الکترود به آند تبدیل می شود. آزاد شدن الکترون‌ها، واسطه را به حالت اکسید شده اولیه خود بازیافت می‌کند. این فقط در شرایط بی هوازی می تواند اتفاق بیفتد. اگر اکسیژن وجود داشته باشد، الکترون ها را جمع آوری می کند، زیرا الکترونگاتیوی بیشتری دارد.در عملیات MFC، آند گیرنده الکترون پایانی است که توسط باکتری ها در محفظه آندی شناسایی می شود. بنابراین، فعالیت میکروبی به شدت به پتانسیل ردوکس آند وابسته است. ارگانیسم هایی که قادر به تولید جریان الکتریکی هستند، اگزوالکتروژن نامیده می شوند. برای تبدیل این جریان به الکتریسیته قابل استفاده، اگزوالکتروژن ها باید در یک پیل سوختی قرار گیرند.واسطه و یک میکروارگانیسم مانند مخمر در محلولی که به آن بستری مانند گلوکز اضافه می شود با هم مخلوط می شوند. این مخلوط در یک محفظه مهر و موم شده قرار می گیرد تا از ورود اکسیژن جلوگیری کند و در نتیجه میکروارگانیسم را مجبور به انجام تنفس بی هوازی کند. یک الکترود در محلول قرار می گیرد تا به عنوان آند عمل کند.در محفظه دوم MFC محلول دیگری و کاتد با بار مثبت است. محلول یک عامل اکسید کننده است که الکترون ها را در کاتد می گیرد. مانند زنجیره الکترونی در سلول مخمر، این می تواند انواع مختلفی از مولکول ها مانند اکسیژن باشد، اگرچه گزینه راحت تر یک عامل اکسید کننده جامد است که به حجم کمتری نیاز دارد.واسطه کاهش یافته الکترون ها را از سلول به الکترود می برد. در اینجا واسطه با رسوب الکترون ها اکسید می شود. اینها سپس در سراسر سیم به سمت الکترود دوم جریان می یابند که به عنوان یک فرورفتگی الکترون عمل می کند. از اینجا به یک ماده اکسید کننده منتقل می شوند. همچنین یون ها/پروتون های هیدروژن از آند به کاتد منتقل می شوند. آنها به سمت گرادیان غلظت پایین تر حرکت می کنند و با اکسیژن ترکیب می شوند، اما برای انجام این کار به یک الکترون نیاز دارند که جریان آن را تولید می کند و هیدروژن برای حفظ گرادیان غلظت استفاده می شود. مشاهده شده است که زیست توده جلبکی هنگامی که به عنوان بستر در پیل سوختی میکروبی استفاده می شود انرژی بالایی می دهد.

مدیرعامل: دکتر محمد خورسندی  

توضیح: ایمپلنت توتال هیپ آرتروپلاستی یک نوع جراحی است که در آن مفصل ران با یک پروتز جایگزین می‌شود. این جراحی برای بیمارانی که به دلیل آسیب دیدگی، سایش، التهاب، عفونت و یا سایر علل دچار درد و محدودیت حرکت شده‌اند، انجام می‌شود. به طور کلی، این جراحی شامل چند مرحله است. در مرحله اول، پزشک پروتز را درون استخوان ران قرار می‌دهد. در مرحله دوم، پزشک بخش‌های آسیب دیده از استخوان را بریده و پروتز را به استخوان ران متصل می‌کند. در نهایت، پزشک بخش‌های بریده شده را با چسب و خارج از پروتز به هم متصل می‌کند.

مدیرعامل: دکتر علیرضا جعفری  

توضیح: کتتر شالدون دیالیز یک لوله‌ی نرم و انعطاف‌پذیر است که از طریق گردن یا شانه‌ی بیماران وارد سیاهرگ مرکزی گردن می‌شود. این لوله می‌تواند به دو صورت موقتی و یا دائمی در داخل رگ‌های بیمار قرار بگیرد. کتتر شالدون دیالیز دارای دو لوله است که یکی از آن‌ها برای خروج خون از بدن بیمار کاربرد دارد. سپس خون را وارد دستگاه دیالیز می‌کند تا تصفیه شود. بعد از تصفیه شدن، خون مجدداً به داخل بدن بیمار برمی‌گردد. کتتر شالدون شامل دو نوع موقت و دائمی است. نوع موقت فقط برای مدت حداکثر یک ماه قابل استفاده است. در حالی که از نوع دائم برای مدت حداکثر یک تا دو سال استفاده می‌شود. کارکرد هر دو نوع کتتر به یک شکل است. تنها تفاوت آن‌ها در نحوه‌ی نصب بر روی بدن بیمار است. کتتر شالدون موقت در موارد ضروری و اورژانسی کاربرد دارد. این نوع کتتر در داخل گردن، کتف و یا کشاله‌ی ران قرار می‌گیرد. نوع دانم از طریق یک تونل زیرپوستی در قسمت سینه (ورید ژوگلار) قرار می‌گیرد. کاتتر شالدون موقت با کمک بخیه به بدن بیمار نصب می‌شود. در صورتی که کاتتر شالدون دائمی با روش جراحی در داخل سیاهرگ قرار می‌گیرد و به مدت طولانی‌تری استفاده می‌شود. پزشک برای اینکه کتتر شالدون دیالیز محکم در جای خود قرار بگیرد، با کمک نوعی روکش و چند بخیه، آن را در زیر پوست ثابت می‌کند. یکی از لوله‌های کتتر در داخل سیاهرگ قرار دارد و لوله‌ی دیگر در خارج از بدن باقی می‌ماند. این حالت باعث قرار گرفتن بدن بیمار در معرض عفونت است. زیرا از طریق این لوله میکروارگانیسم‌ها قادر به ورود در بدن بیمار هستند. بنابراین زمان استفاده از کتتر مراقبت از آن اهمیت زیادی دارد. در صورت آلوده شدن ‌کاتتر احتمال عفونت در بیمار زیاد می‌شود. تا کنون روش های مختلفی برای رفع نمودن معضل ایجاد عفونت مرتبط با کاتترها مورد بررسی قرار گرفته است. یکی از این روش ها ، پوشش های ضد باکتریایی حاوی یون های فلزی، مواد آبگریز، یون های کاتیونی و مواد ضد باکتریایی بر روی انواع کاتتر برای جلوگیری از اتصال باکتری ها و جلوگیری از تشکیل بیوفیلم میکروبی است. هدف از انجام این طرح پوشش دار نمودن سطح خارجی و داخلی کتتر کوتاه مدت (شالدون) و کتتر بلند مدت (پرمی کت) با نانو ذرات آنتی باکتریال اکسید روی می باشد. سوسپانسیون نانو ذرات اکسید روی به روش تجزیه شیمیایی در حلال متانول و آب ساخته شده و پس از مشخصه یابی به روش های XRD، تصاویر میکروسکوپ الکترونی TEM و تعیین غلظت نانو ذرات توسط دستگاه ICP با غلظت 1 به 20 رقیق خواهند شد. فرایند پوشش دار نمودن سطوح داخلی و خارجی کتتر کوتاه مدت (شالدون) و کتتر بلند مدت (پرمی کت) با نانو ذرات آنتی باکتریال اکسید روی به کمک روش Deep coater انجام خواهد شد.

مدیرعامل: مهسا صادقی  

توضیح: ﺑﻴﻤﺎرى ﻓﺘﻖ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون زدﮔﻲ اﻣﻌﺎ و اﺣﺸﺎ از ﺟﺪاره ﺷﻜﻤﻲ اﻃﻼق ﻣﻲ ﺷﻮد و ﺑﺸﺮ را از دﻳﺮﺑﺎز ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻮاﺟﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ. ﺗﻼش ﻫﺎى زﻳﺎدى ﺑﺮاى ﺗﺮﻣﻴﻢ ﺣﺪاﻛﺜﺮى ﺿﺎﻳﻌﻪ رﺧﺪاده اﻧﺠﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺰان ﺟﺮاﺣﺖ از ﺗﻜﻨﻴﻚ ﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ ﺑﺮاى رﺳﺎﻧﺪن دو ﻟﺒﻪ ﺟﺮاﺣﺖ وارده اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﺷﻮد. ﺷﺎﻳﻊ ﺗﺮﻳﻦ درمان ﺟﺮاﺣﻲ ﺗﺮﻣﻴﻢ ﻓﺘﻖ اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﺶ ﻫﺎى ﺟﺮاﺣﻲ اﺳﺖ. ﻣﺶ ﻫﺎى ﺟﺮاﺣﻲ دارﺑﺴﺖ ﻫﺎى ﭘﻠﻴﻤﺮى ﻣﺼﻨﻮﻋﻲ و ﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﻬﺎر ﻧﻮع ﺗﻜﻨﻴﻚ ﺳﺎزه اى ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز وﺟﻮد دارد. از ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﻣﺶ ﻫﺎ، دارﺑﺴﺖ ﻫﺎى ﭘﻠﻲ ﭘﺮوﭘﻴﻠﻨﻲ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭘﺎﺳﺦ را ﺑﻪ ﺗﺮﻣﻴﻢ اﻳﻦ ﻣﺶ ﻫﺎ داده اﻧﺪ. ﻫﺪف از ﺗﻮﻟﻴﺪ این محصول که خواص مکانیکی و مقایسه آن با فاشیای گوسفند که شباهت بالایی به فاشیای انسانی دارد تحت عنوان مقاله ای ISI به چاپ رسیده است، نشان از شباهت عملکردی این مش دارد. آزمایشات پره کلینیکی نیز تحت عنوان طرح پژوهشی "تهیه داربست پلی پروپیلنی و ارزیابی زیست سازگاری آن در شرایط in vitro و in vivo جهت کاربرد در درمان فتق در مدل موش صحرایی" در سامانه پژوهشیار با کد اخلاق IR.GUMS.REC.1400.310 به ثبت و به انجام رسیده است. لازم به ذکر است که این محصول تست هایISO تاییدیه سازمان غذا و دارو از قبیل تحریک زاییISO 10993-10، سمیت سیستمیک حاد ISO 10993-11 و تست سمیت سلولی ISO 10993-5 را گذرانده است. در نهایت اﻣﻴﺪ اﺳﺖ که ﺑﺘﻮان ﮔﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻮﻟﻴﺪ داﺧلی اﻳﻦ ﻣﺤﺼﻮل ﭘﺮﻣﺼﺮف ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻛﻪ ﺻﺮﻓﺎ از ﻛﺸﻮرﻫﺎى ﻫﻨﺪ، ﺗﺮﻛﻴﻪ و ﻓﺮاﻧﺴﻪ وارد ﻛﺸﻮر اﻳﺮان ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ، ﺑﺮداﺷﺖ. * عفونت مش به دنبال جراحی فتق، یکی از چالش برانگیزترین عوارض جراحی فتق است. سروماهای عفونی، فیستول های روده ای مرتبط با مش و غیره از عوارض شایع مرتبط با مش های مصنوعی هستند. تجزیه و تحلیل میکروبیولوژی کشت های مثبت به دست آمده از مایعات و بافت های اطراف مش های جراحی نشان داده است که انواع باکتری های گرم مثبت یا منفی، هوازی یا بی هوازی و قارچ ها میتوانند این عفونت ها را ایجاد کنند. شایع ترین باکتری مرتبط با عفونت مش پروتز، استافیلوکوکوس اورئوس (حدود 60%) است که بیش از نیمی از آنها استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA) هستند. سایر گونه های باکتریایی عبارتند از باکتری های گرم منفی ((حدود 30%) (سودوموناس آئروژینوزا، پروتئوس میرابیلیس، اسینتوباکتر بومانی، اشریشیا کلی، کلبسیلا و انتروباکتر کلوآکه))، استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس، انتروکوکوس فکالیس و کوکسی های بی هوازی گرم مثبت (مقاله 3 و 4). هماتوم یا پروتئین‌های ماتریکس خارج سلولی (فیبرینوژن، الاستین، کلاژن، فیبرونکتین) روی یک پروتز پزشکی مانند مش فتق، بستری را برای چسبندگی باکتری استافیلوکوک از طریق اجزای سطح میکروبی فراهم می‌کنند. تولید بیوفیلم باکتریایی و اتصال برگشت ناپذیر آن به مش، نفوذ و پاکسازی باکتری‌ها توسط سلول‌های ایمنی میزبان و آنتی‌بیوتیک‌های سیستمیک را مختل می‌کند. رویکردهای ضد میکروبی متفاوتی برای کاهش بروز عفونت‌های باکتریایی در دستگاه‌های پزشکی پیشنهاد شده است. افزایش پاتوژن های مقاوم همراه با کاهش قابل توجه در میزان تایید عوامل ضد باکتریایی در دهه های اخیر، نبرد با عفونت های باکتریایی را به یکی از بزرگترین چالش های بهداشتی پیش روی جهان تبدیل کرده است. توجه و منابع بیشتری باید به یافتن راه حل های هوشمندانه برای این مشکل اختصاص داده شود که هم ارزان و هم موثر باشد. نانوذرات فلز و اکسید فلز (NPs) به عنوان عوامل ضد میکروبی برای ریشه‌کنی باکتری‌ها در بیومواد پیشنهاد شده‌اند. نانو ذرات نقره پرکاربردترین نانو موجودات ضد میکروبی هستند، با این حال، سمیت بالقوه آنها توجه را به نانوذرات اکسید روی (ZnO) با فعالیت ضد میکروبی خوب همراه با زیست سازگاری در غلظت کم معطوف کرده است. مکانیسم عمل نانوذرات اکسید روی شامل تشکیل گونه‌های اکسیژن فعال (ROS) است که غشای باکتریایی را تحت تأثیر قرار می‌دهد و باعث نشت اجزای درون سلولی و آسیب پروتئین‌های باکتریایی و DNA می‌شود. نقش اندازه ذرات بر رفتار ضد باکتریایی نانوذرات اکسید روی موضوع بحث بوده است. برخی مطالعات نشان داده اند که نانوذرات اکسید روی کوچکتر سمیت بیشتری دارند. همچنین کیتوزان (CS) که یک پلیمر طبیعی است و از کیتین مشتق میشود، به دلیل زیست تخریب پذیری، غیر سمی بودن، خواص ضد باکتریایی و فعالیت های آنتی اکسیدانی آن به طور گسترده در زمینه توسعه زیست مواد و همچنین کاربردهای ترمیم زخم مورد مطالعه قرار گرفته است. اگرچه مطالعات کمی در این رابطه انجام گرفته است. پوشش داربست های پلی پروپیلنی با CS و نانواکسید روی باعث افزایش خواص ضد میکروبی آنها می شود. مکانیسم فعالیت ضد میکروبی کیتوزان و مشتقات آن مشابه دیگر بیوسیدال های کاتیونی، با تعامل با سطح سلول و اختلال در غشای سیتوپلاسمی آغاز می شود. سپس با نشت اجزای سیتوپلاسمی موجب مرگ سلولی می شود. کیتوزان همچنین دارای فعالیت ضد قارچی و ضد مخمر است. ترکیب فلز یا اکسید فلز با پلیمرهای طبیعی برای افزایش توانایی ضد میکروبی آنها قابل توجه است. یک استراتژی برای افزایش خواص کیتوزان، ترکیب آن با سایر نانوذرات فلزی (اکسید) است. خوشبختانه، در میان بسیاری از ترکیبات طبیعی، کیتوزان، به دلیل داشتن گروه های آمینه آزاد، به شدت با فلزات دیگر یا NP های اکسید فلزی کمپلکس می شود. علاوه بر این، در میان بسیاری از فلزات (اکسیدها)، ZnO، TiO2 و به ویژه نانوذرات نقره برای ترکیب با کیتوزان در بسیاری از مطالعات در نظر گرفته شده‌اند. دو مدل توضیحی برای اتصال ساختاری کیتوزان به یون‌های فلزی وجود دارد: «مدل آویز»، که در آن تنها یک گروه اسید آمینه کیتوزان به یک یون متصل است، و «مدل پل» که در آن چندین اتم نیتروژن، گروه‌های هیدروکسیل یا حتی بیش از یک زنجیره کیتوزان همگی به یک یون متصل هستند. به منظور ترکیب کیتوزان با یک پلیمر در ساخت ملزومات پزشکی، انتخاب دقیق پلیمر مناسب و روش فرآوری، موفقیت محصول نهایی را تعیین می کند. با این وجود، برای حفظ دوام، پایداری و در نتیجه جلوگیری از انتشار آنها در محیط، روشی برای تثبیت موثر نانوکامپوزیت ها بر روی سطوح مختلف پلیمری مورد نیاز است. به طور کلی، هدف کار فعلی ما نیز ایجاد پوشش‌های ضد باکتریایی زیست سازگار و کارآمد بر روی مش های پلی پروپیلنی است. این پوشش نانو از کیتوزان و اکسید روی (ZnO) تشکیل شده است. ترکیب کیتوزان و اکسید روی در داربست پلی پروپیلن ما یک مزیت منحصر به فرد است. مکانیسم اثر ضد باکتریایی آنها به طور هم افزایی باعث افزایش کارایی کلی محصول ما می شود. با توجه به نیازهای خاص بهداشتی ایران، ضرورت تولید این محصول در داخل کشور آشکار می شود. در صورت اجرای موفقیت آمیز این طرح و تولید انبوه محصول، این خلاقیت نوآورانه یک شکاف مهم در بازار تجهیزات پزشکی را برطرف می کند، زیرا این محصول قبلاً در داخل کشور تولید نشده و تنها جایگزین‌ واردات از خارج از کشور خواهد بود. در این روش ما از دو جز نانوذره با نام های کیتوسان و نانواکسید روی استفاده کردیم. در مرحله اول کیتوسان را در حلال مربوطه خود که 25 میلی لیتر آب و 5 میل اتانول بود با التراسونیک پروبی توان 400 ساعت به مدت 15 دقیقه پراکنده میکنیم و بعد به مدت نیم ساعت، جهت تبخیر اتانول درون محلول به سوسپانسیون حدود 50 درجه سانتی گراد بر روی هیتر استیر حرارت می دهیم. در مرحله بعدی مش مورد نظر را درون سوسپانسون مربوطه به مدت 24 ساعت غوطه ور میکنیم. در مرحله بعد نانو اکسید روی را درون 20 میلیتر آب مقطر با التراسونیک پروبی به مدت 15 دقیقه پراکنده میکنیم و سوسپانسیون به دست آمده را به محلول کیتوسان حاوی مش اضافه میکنیم و به مدت 2 ساعت میگذاریم تا استیرر شود. در نهایت مش به دست آمده حاوی نانو ذره و آنتی باکتریال است.